Het gaat
De laatste tijd kan ik
Weinig a niks hebben
Geluid
Licht
Geur
Electro smog
Alles komt hard binnen
Moeheid schommelt behoorlijk
Mijn energieveld is aan grote veranderingen onderhevig
Er gebeurt veel
Op meerder lagen
Op diepe niveau’s
Loslaten
Opruimen wat mij niet meer dient
Vriendschappen
Relaties
Werk
In huis
En in mijn innerlijke huis
Opschonen om ruimte te creëren
De golfbeweging waar ik de afgelopen weken in zit
Moeheid, slechte nachten
Leidden tot
Het activeren van
De interne criticus
De drammer
En de perfectionist in mij
En het feest gaat verder
In de angst schieten
Denken in termen van tekort
Het mij zorgen maken
Wat weer leidt tot
Verkramping in de bovenkamer
De criticus die in mij tevoorschijn sneakt en mij influistert:
Judith, kijk je nou zitten
Er komt niks uit jouw handen
Je bent aan het niksen
Slappe bakker, nietsnut, je krijgt niks klaar…
De drammer die er hem bijstaat en mij aanspoort dat ik dit nog ‘moet’
En dat nog ‘moet’
Dat ik sneller kan
Harder, harder, harder!!
De perfectionist erbij die mij de lat al maar hoger en hoger probeert te leggen
en niet tevreden te krijgen is
met hetgeen ik aan output produceer
Geflankeerd door mijn bere sterke wilskracht en gedrevenheid
Die mij ook maar verder drijft in het doorgaan
Terwijl mijn lijf harder en harder schreeuwt om rust
Om een pas op de plaats te maken
Dit alles doet mijn lijf reageren
Mijn op een gegeven moment op hol geslagen gedachten molen
die mij uit mijn slaap houdt
en mijn slaapritme verder ontregelt leidt tot
Een opstijvende verkrampende nek
Verhardende spieren in de bovenrug
metalen deuren die voor mijn hersenpan neerdalen en mij
het denken, mijn organiserende en coördinerende capaciteiten lam leggen
Hoe harder ik ren en wil
Hoe harder mijn lijf mij
bij mijn nekvel heeft
en mij steeds meer met mijn neus tegen de vloer aandrukt
Wie niet horen wil mag voelen
Verdriet en
Huilbuien ontstaan
Steeds vaker
uit het niets en spontaan
Mijn innerlijke kind dat zich meldt
En behoefte heeft aan koestering en voeding, aandacht
Het uit mijn lijf schieten
Het contact met mijn lijf verliezen
Om niet te hoeven voelen
Mijn oude beschermingsmechanisme steekt de kop op.
Ah, ik herken wat er gebeurt
Dus
Ondergetekende is uitgenodigd
Om terug
Te zakken
In haar Zijn
In haar lijf
Terug In de overgave
Van de vijfde versnelling terug naar de eerste versnelling zien te komen
Ik voel de behoefte
Om op mezelf te zijn
Om mezelf te voeden
Om mijzelf weer te ontvangen
Behoefte aan Me time
En neem die
Het hoog nodige doe ik momenteel
En meer niet
Het gaat niet
En heb er ook totaal geen zin in
En de energie niet voor
Mn bovenkamer raakt snel in de overdruk
Watten ed
Zegt ook genoeg
Afspraken die ik momenteel niet aan kan
Verzet ik
Te moe
En te kwetsbaar voel ik me
Hetgeen ik nodig heb
Is tijd en ruimte voor mij
Geen zin en energie
Om ‘uit te reiken’
Om ’te geven’
Gewoon Zijn
Zijn
Ik Geef eraan toe
En het is voldoende
Ik voel me ook gedragen
In dit stuk
Voel ook dat ik op een turning point bevind
Er komt iets nieuws/anders aan
In mijn wereld waarin ik
Mijn kwaliteiten mag inzetten
Voor het grotere geheel
Hoe gaat t met jou? Hoe ga jij met je innerlijke criticus om? Met jouw subpersoonlijkheden? Hoe ga jij met ze om als je je ervan bewust bent dat ze aan het werk zijn? Laat het mij weten. Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen in deze.
Voel je je geroepen om iets terug te doen omdat mijn tekst jou inspireert, ook dat kan en mag. ✨ 🙏 ✨
Je kunt doneren via:
Alvast bedankt!