De afgelopen weken is het mij duidelijk geworden dat ik mijzelf wel tot de hoog gevoeligen onder ons mag scharen. Dit naar aanleiding van burnout nummer vier die nu binnen een bestek van 15 jaar wel een feit mag noemen. Mijn lijf en mijn organiserend en coördinerend vermogen laten het steeds harder afweten. Mijn lijf drukt mij steeds dichter met de neus tegen de grond, en geeft mij aan: wie niet horen wil, mag weer voelen! Ondergetekende wordt weer uitgenodigd om een pas op de plaats te maken.
Wat is toch met mij aan de hand? Wat is dat toch dat ik gewoon een behoorlijke last heb van mood swings, tijden heb dat ik gewoon totaal geen energie heb en kan huilen van extreme oververmoeidheid? Wat maakt toch dat mijn zenuwstel zo ongelofelijk overprikkeld aanvoelt? Dat ik geuren feilloos waarneem, dat het licht mij te fel in de ogen steekt? Dat geluid hard binnenkomt? Dat mijn systeem op hoogspanning staat? Mijn slaapritme voelt alweer tijden uit balans. Dat mijn bovenkamer bij vlagen overuren draait. Mijn innerlijke criticus, de drammer en perfectionist kronkelen en bekonkelen door mijn oververmoeidheid hun weg in mij en richten schade aan in de vorm het in mijn hoofd schieten, denken in termen van: “Judith je werkt niet hard/snel genoeg. Wat een luiwammes ben je dat je niks doet. Nietsnut, nietsnut. Je schiet tekort in je werk. Kijk naar de anderen, die doen het veel beter dan jij…”
Het opstapelen van enkele gebeurtenissen en omstandigheden de afgelopen maanden hebben er in mijn leven toe geleid dat ik steeds harder op mijn knieën ben geraakt, om uiteindelijk letterlijk lamgelegd te zijn.
Tijd voor rust. Tijd voor bezinning.
Spreekt dit artikel jou aan? Graag hoor ik van je wat je er van vindt.
Je kunt je reactie hieronder achterlaten. Alvast bedankt!